Zamrożony bark - czym się objawia i jak go leczyć?

Czym jest zamrożony bark?

Zamrożony bark to nic innego, jak zapalenie torebki stawowej stawu ramiennego. W wyniku stanu zapalnego bark zaczyna powoli tracić swoją ruchomość. Schorzenie to potrafi w znaczący sposób wpłynąć na codzienne funkcjonowanie. Zazwyczaj ustępuje samoistnie, jednak nie całkowicie, dlatego może prowadzić do trwałych problemów z mobilnością stawu. Zamrożony bark najczęściej występuje u kobiet między 40. a 50. rokiem życia. Zwykle stan zapalny obejmuje tylko jeden bark, czasem jednak możliwe jest wystąpienie dolegliwości w obu stawach.

Przyczyny zamrożonego barku

Przyczyny występowania zamrożonego barku nie zostały jeszcze dostatecznie poznane. Obecnie dysponujemy jedynie wiedzą na temat czynników ryzyka. Szacuje się, że problem ten najczęściej pojawia się u kobiet między 40. a 50. rokiem życia. Zwykle występuje on u pacjentów:

• cierpiących na zaburzenia hormonalne,
• chorujących na cukrzycę,
• z zaburzeniami w obrębie układu sercowo-naczyniowego,
• z chorobą Parkinsona,
• z zaburzeniami funkcjonowania systemu immunologicznego,
• po urazie barku,
• po operacji stawu ramiennego.

Uważa się również, że pewien wpływ na stan zapalny wywołujący zamrożony bark może mieć także wysoki poziom cholesterolu oraz przewlekły stres. Nie znaleziono natomiast bezpośredniego związku tego schorzenia z uprawianiem sportu.

Objawy zamrożonego barku

Objawy zamrożonego barku będą różnić się od siebie w zależności od etapu choroby. W pierwszej fazie, nazywanej etapem „zamrażania”, schorzenie przejawia się przede wszystkim silnymi dolegliwościami bólowymi w obrębie zajętego stawu. Chory może mieć problem nawet ze spaniem na stronie ciała objętej zapaleniem. Powoli pojawia się coraz większe ograniczenie ruchomości stawu. Stan taki trwa od 3 do 6 miesięcy. Po tym czasie choroba wstępuje w drugą fazę, nazywaną fazą „zamrożenia”. Na tym etapie bolesność zaczyna ustępować, ramię ma jednak wyraźnie ograniczoną mobilność. „Zamrożenie” najczęściej trwa od 3 do 10 miesięcy. W ostatniej fazie, „rozmrażania” lub „odtajania”, pacjent zaczyna odzyskiwać mobilność stawu. Trwa to od 12 do nawet 40 tygodni. Mimo że zamrożony bark jest schorzeniem, które zazwyczaj zanika samoistnie, należy być świadomym tego, że zaniechanie leczenia może mieć dla chorego poważne konsekwencje. Poza dyskomfortem w codziennym życiu, osoba ta może odczuwać również efekty zaprzestania używania zesztywniałego stawu, takich jak choćby zanik mięśni. Dlatego tak ważne jest, aby do specjalisty zgłosić się już przy wystąpieniu pierwszych niepokojących objawów.

Diagnostyka zamrożonego barku

Zamrożony bark zwykle może być zdiagnozowany przez specjalistę po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem. Badania obrazowe służą przede wszystkim potwierdzeniu diagnozy. W tym celu można wykonać:

• badanie RTG,
• USG stawu,
• tomografię komputerową,
• rezonans magnetyczny.

Dwa ostatnie badania nie są rutynowo wykonywane dla potwierdzenia stanu zapalnego barku. Są one stosowane jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Z kolei badania obrazowe RTG i USG zalecane są dość często w celu potwierdzenia bądź wykluczenia ewentualnych innych przyczyn dolegliwości. Jeśli konieczne jest dokładniejsze zobrazowanie wnętrza stawu, lekarz może zadecydować o przeprowadzeniu artroskopii.

Leczenie zamrożonego barku

Metody leczenia zamrożonego barku mogą obejmować kilka różnych działań jednocześnie. Należą do nich:

• fizjoterapia – przede wszystkim fizykoterapia (np. fala uderzeniowa), terapia manualna oraz kinezyterapia (specjalnie dobrane ćwiczenia),
• farmakoterapia – w tym leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (również iniekcyjnie podawane kortykosteroidy),

leczenie operacyjne – zwykle wykonywana jest artroskopia barku. Zabieg ten umożliwia precyzyjną manipulację chirurga przy stawie dotkniętym zapaleniem. Jednocześnie charakteryzuje się wysokim bezpieczeństwem i niską inwazyjnością.