Martin Scorsese i jego fascynacja polskim kinem: lista filmów, które zmieniły jego twórczość

Polskie kino lat 50., 60. i 70. miało w sobie siłę, która poruszyła jednego z najwybitniejszych współczesnych reżyserów. Martin Scorsese przyznaje, że seans „Popiołu i diamentu” Andrzeja Wajdy w nowojorskiej szkole filmowej był dla niego momentem przełomowym. „Kopiowałem kadry z pamięci, to było inne kino na skalę światową” – wspominał w wywiadach. Od tamtej chwili Scorsese przyswajał sobie nie tylko sposoby narracji i konstrukcję postaci Wajdy, ale też poznawał innych polskich twórców.

Efektem tej fascynacji jest lista 21 polskich filmów, które według Scorsese każdy powinien zobaczyć. Wśród nich znalazły się zarówno dzieła Andrzeja Wajdy („Popiół i diament”, „Ziemia obiecana”, „Człowiek z żelaza”), Krzysztofa Kieślowskiego („Krótki film o zabijaniu”, „Przypadek”) czy Krzysztofa Zanussiego („Barwy ochronne”, „Constans”), jak i mniej oczywiste klasyki, jak „Rękopis znaleziony w Saragossie” Wojciecha Hasa czy „Salto” Tadeusza Konwickiego.

W 2014 roku Scorsese zorganizował w USA serię pokazów tych filmów w odrestaurowanej wersji cyfrowej, dając amerykańskiej publiczności szansę poznania polskiej kinematografii sprzed lat. Reżyser podkreśla, że oglądanie polskiego kina, w tym filmów tworzonych w czasach komunistycznej cenzury, ukształtowało jego własną wrażliwość artystyczną i sposób pracy nad aktorami i operatorami.

„W polskim kinie tamtych lat czuć niepokój, brak oddechu, desperację, a czasem wręcz egzystencjalną panikę” – pisał Scorsese w eseju dla „The Guardian”. Jego fascynacja tymi obrazami jest tak głęboka, że podczas pracy nad własnymi produkcjami często pokazuje aktorom i ekipie fragmenty polskich filmów jako przykład pożądanego klimatu czy rytmu sceny.

W tym roku Scorsese został uhonorowany medalem Gloria Artis za zasługi dla polskiej kultury, a jego hołd dla polskich klasyków kinowych pozostaje jednym z najbardziej znanych przykładów wpływu środkowoeuropejskiej sztuki filmowej na światową kinematografię.

Źródło: kultura.gazeta..pl