Trzeba było zadbać o sprzęt, żeby wyniki były lepsze [historia bazy MOS Iława, cz. 9]

Przesłaniem książki pn. "Przystanie ciepłych wiatrów” Marka Siwickiego są pożytki płynące z działalności szkolnych ośrodków żeglarskich. Zjednywanie do żeglarstwa, poprzez przywoływanie jego tradycji i rozbudzanie do żeglarskiej pasji, która – podobnie jak i mazurski cud natury – nie zna granic.

DZIEWIĄTY ODCINEK HISTORII BAZY MOS IŁAWA

Sygnalizowano potrzebę odbudowania siły tej klasy oraz konieczność wyposażenia zawodników MOS w kadłuby oraz żagle regatowe wysokiej klasy. To miało dać ewentualne szanse na wywalczenie przynajmniej awansu do finału Ogólnopolskich Igrzysk Młodzieży Szkolnej. Kadrę klasy 420 tworzyły trzy załogi, które pływały w tych samych składach od 1986 roku, a każdy z zawodników miał ukończone 15 lat: Tomasz Burandt i Krzysztof Krumrei, Rajmund Mech i Michał Jarecki oraz Marcin Puchniarz i Krzysztof Ostrowski.

Mimo niewielkiego stażu dwie załogi zakwalifikowały się do finałów Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży, a Burandt i Krumrei zdobyli srebrny medal i tytuł wicemistrzów OSM. Polski Związek Żeglarski, doceniając ten sukces, powołał młodych zawodników z Iławy do kadry Polski klasy 420. Szkoleniem klasy Optymist i Cadet zajmował się Wojciech Janusz, załogi w klasie 420 szkolił Ryszard Osmański, a koordynatorem działań szkoleniowych był Stefan Puchniarz. MOS dysponował wówczas siedmioma jachtami regatowymi klasy Optymist i 14 szkoleniowymi. Miał jednego kadeta regatowego i osiem szkoleniowych oraz cztery regatowe jachty 420 i trzy szkoleniowe.

W celu uzyskania lepszych rezultatów zgłaszano potrzebę zakupu trzech nowych jachtów z pełnym wyposażeniem klasy Optymist, jednego jachtu klasy Cadet i dwóch w klasie 420.

W 1987 roku powołania do kadry narodowej juniorów w klasie 420 otrzymali: Tomasz Burandt i Krzysztof Krumrei, zaś do kadry narodowej w klasie Optymist: Jarosław Tucholski, Katarzyna Grabkowska i Radosław Burza.

W 1988 roku w Ośrodku działały grupy w klasach Optymist, Cadet, 420 oraz bojerowa. W klasie Optymist szkolenie odbywało się z podziałem na grupę wyczynową, w skład której wchodzili Olaf Kujawski, Tomasz Kundzier, Miłosz Józefowicz oraz zaawansowaną z udziałem Karoliny Niesiobędzkiej, Przemysława Zielińskiego, Adriana Kujawskiego i Karoliny Gadomskiej. W sezonie 1988 klasę Optymist ze względu na przekroczony limit wieku opuścili najlepsi zawodnicy: Katarzyna Grabkowska, Jarosław Tucholski oraz Radosław Burza. Niestety ich następcy ze względu na niewielkie jeszcze doświadczenie nie potrafili nawiązać do umiejętności i sukcesów swoich starszych kolegów i koleżanek. MOS miał pięć załóg w klasie Cadet.

Najwyższy poziom wyszkolenia oraz sukcesy w regatach miał wówczas Jacek Puchniarz, startujący z załogantem Radosławem Radziwilskim. Katarzyna Grabkowska z Beatą Kubicką w pierwszym sezonie startów w tej klasie zostały sklasyfikowane na piątym miejscu w rankingu PZŻ. Znacznie mniejsze postępy czynili Jarosław Tucholski z Rafałem Kuptelem, którzy dopiero pod koniec sezonu zaczęli kończyć regaty na punktowanych miejscach.

Kadrę klasy 420 stanowiły dwie załogi: Marcin Puchniarz z Ireneuszem Sową i Rajmund Mech z Arkadiuszem Jabłońskim. Obie załogi nie powtórzyły sukcesów sprzed roku, a Marcin Puchniarz w finale OSM zajął 12. miejsce.

Z klubu odeszli czołowi zawodnicy sekcji: Tomasz Burandt i Krzysztof Krumrei, którzy zdecydowali się zmienić barwy klubowe i zasilili klub z Sośnicy. Krzysztof Ostrowski odszedł z klubu, bo po skończeniu szkoły podstawowej podjął naukę w Szkole Samochodowej w Toruniu. Zawodnik zrezygnował z uprawiania żeglarstwa.

Fot. Archiwum Andrzeja Musińskiego [FOTMUS Iława] oraz "Przystanie ciepłych wiatrów”

O autorze Marek Siwicki, doktor nauk humanistycznych, dziennikarz i adiunkt w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego i Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku. Interesuje się zagadnieniami praktyki i etyki w mediach, pedagogiką medialną i społeczną oraz dziejami i edukacyjnymi aspektami kultury fizycznej, a żeglarstwa w szczególności. Pracował w „Gazecie Olsztyńskiej”, a od początku lat dziewięćdziesiątych był redaktorem i dziennikarzem „Gazety Wyborczej” w Olsztynie. W TVP1 prowadził programy publicystyczne „Rondo” oraz „Stop”. W Radiu Zet był korespondentem z Olsztyna, zaś w Radiu Olsztyn redagował i prowadził autorską audycję „Popołudnie ze sportem”, mając także stały felieton w audycji „Magiel polityczny”. Publikował w miesięczniku Press. W trakcie pracy w mediach interesował się głównie tematyką społeczną oraz sportową. Oprócz „Przystani ciepłych wiatrów” napisał książkę „Czarodziej wiatru”, składająca się z kilkunastu wywiadów z Karolem Jabłońskim, a także „Między stadionem a brzegiem jeziora” oraz „Na krawędzi”. Niebawem ukaże się „Uwodzenie Lirogona” o żeglarstwie jako metodzie pedagogicznej. Krainę Wielkich Jezior Mazurskich przemierza, kiedy tylko może i na czym się da, by latem z wody, a zimą z bojera patrzeć na dobrze znane zakątki. Z równą pasją wędruje też po Tatrach – najchętniej szlakami generała Mariusza Zaruskiego.