Dobrze mieć sąsiada? Niestety, nie zawsze [FELIETON]

Dobrze jest mieszkać po sąsiedzku z pustym mieszkaniem. A gdy się zapełnia, nigdy nie wiesz, co jest w środku. Kto w nim zamieszka i jakie będą łączyć cię z nim relacje. I czy w ogóle będą. Ale życie w bloku jest pełne niespodzianek. I tak, jak nieszczęścia chodzą parami, tak niektóre mieszkania je przyciągają.

Pod dziewiętnastką długo było cicho. Na początku mieszkali tu Ukraińcy. Był uśmiech i „dzień dobry z akcentem” na klatce. Byli to sąsiedzi idealni. Spokojni, żyjący bez szmeru. Później zamieszkała tu Weronika, która już cicha nie była. Prowadziła bogate życie towarzyskie. Często przyjeżdżał do niej pewien dżentelmen. Miał największy kark w okolicy i równie duży samochód, którym zawsze tarasował wjazd. Na szczęście nie siedział u Weroniki długo. Wchodził i po godzinie wychodził. W międzyczasie ona krzyczała. Bo typ raz ją miłował, a innym razem bił i wyzywał. Mogłabym stworzyć słownik tej „kultury osobistej”. Nie byłam jednak w stanie zapisywać tych słów...

Ona, jak gdyby nigdy nic, krzyczała za każdym razem, tylko zmieniała oktawy. Na początku częściej były to okrzyki miłości. Tylko czy do końca szczere? Zdarzały się kilka razy dziennie, trwały bite dwadzieścia minut… Nie zmieniały częstotliwości. Nie było tak, że im dalej w las, tym więcej drzew.

Najczęściej przyczyniał się do tych rozkoszy gość od samochodu, ale pojawiał się też rowerzysta. Może był ktoś jeszcze, aż tak się nie przyglądałam. Ale sąsiedzi chichotali, bo na klatce można było boki zrywać. Pojawiła się nawet kartka na drzwiach Weroniki, że "uprzejmie prosi się panią o cichy seks w tym domu". A mi wszystko wychodziło bokiem, bo hałas ten miałam za ścianą. Ale na szczęście, ups, dosyć szybko Weronice przestawało się układać z „tym od samochodu”. Trzymałam nawet perfidnie kciuki za rozpad ich związku. Ale ten rozpadał się długo i dosyć burzliwie. Były nie tylko kłótnie, bijatyki, ale — do czego już się przyzwyczaiłam — okrzyki rozpaczy. Kochała, błagała, bo tak jej zależało. Raz nawet wybiegła za nim nago, jak pan Bóg ją stworzył. Innym razem, po kłótni, „typ” zabrał jej klucze do mieszkania. Weronika musiała więc włamywać się do niego. Podziurawiła drzwi, ale do środka nie weszła. Siadła na wycieraczce, żeby przepłakać pół nocy. Pisała do typa, dzwoniła. W końcu się zlitował...

Aż w końcu przyjechała matka do Weroniki i… sprawa ucichła.

Dziewiętnastka stała pusta przez tydzień. Potem wprowadziła się rodzina z dziewczynką i szczeniakiem. Pies załatwiał się na balkonie, a dziewczynka mu śpiewała. To była dziwne, bo nikt nie wychodził z psem. W sumie sąsiedzi wychodzili, ale na balkon z papierosem. Pomyślałam, że na tę rodzinę trzeba mieć oko. Tym bardziej, że zaczynały się wakacje i temperatura sięgała zenitu. Ktoś inny jednak mnie wyprzedził. Gdy zobaczyłam swój blok na stronie gazetaolsztynska.pl, zdębiałam. Bo przyjechała straż pożarna, żeby ściągnąć przerażonego psiaka z balkonu. Został zamknięty na nim, bez miski z wodą. Może właściciele, tak jak ja, wyszli do pracy? Pies zniknął, ale dziewczynka również przestałą się pojawiać. Nie śpiewała na balkonie. Głośno było jednak od kłótni.

Aż przyjechała policja i... sprawa ucichła.

Jakieś fatum dziewiętnastki? Na razie jest tam cicho.

Sąsiedzi są fajni… gdy są fajni. W sumie w tej chwili bardziej od innych znam tylko jednych sąsiadów, z widzenia i mówienia sobie „dzień dobry”. Raz pożyczyłam im mąkę, a innym razem żelazko. To jednak wszystko, co mogę o nich powiedzieć. Z innymi nawet takiej relacji nie udało mi się nawiązać. A pomyśleć, że kiedyś życie w jednym bloku towarzysko kwitło. Wszyscy znali wszystkich i wszystko o sobie wiedzieli. Dziś jesteśmy anonimowi. Zamykamy się nie tylko w sobie, ale i w swoich mieszkaniach. A gdy mijamy się na klatce, trudno nam się nawet przywitać. Przykre to… Ale wolę mieć sąsiadów z którymi nie rozmawiam, niż takich, o których opowiadam.