Istniejemy, dopóki ktoś o nas pamięta...

Wszystkich Świętych to jeden z najsmutniejszych dni w roku, dzień pełen melancholii, zadumy, wspomnień o bliskich, których już nie ma obok nas, ale pozostają wciąż w naszej pamięci. Uśmiechają się z fotografii, otulają ciepłem wełnianego szalika wydzierganego dla nas przez babcię w prezencie gwiazdkowym, odmierzają upływający czas na wyblakłym cyferblacie zegarka podarowanego przez ojca. Bywa, że są w naszych myślach na co dzień, ale w tym listopadowym czasie wspominamy ich w szczególny sposób i dajemy temu wyraz pochylając głowy nad grobami.

Wszystkich Świętych w naszym kraju to rodzinne spotkania nad grobami. Ludzie przejeżdżają setki kilometrów, by odwiedzić cmentarze, zapalić znicze na grobach. To czas kiedy zatrzymujemy się i rozmyślamy nad sensem życia, nad przemijaniem. A co z tymi cmentarzami, których nikt nie odwiedza? Opuszczone i zaniedbane groby, zdewastowane, zarośnięte zielskiem i zrównane z ziemią, lokalnym społecznościom przynoszą wstyd i zażenowanie. Jednak jest ich wiele w naszym powiecie, województwie...

Szczęśliwy ten, którego grób odwiedzać będą bliscy. Nie ma bowiem nic smutniejszego na cmentarzu niż mogiły opuszczone, rozmyte przez deszcze i roztopy, z zardzewiałymi krzyżami, wytartymi nazwiskami, których nie da się już odczytać...

Wiele jest zaniedbanych i zapomnianych cmentarzy. Pochowani są na nich ludzie, którzy zamieszkiwali te ziemie na długo przed nami. Niektóre groby są skromne, inne przesadnie ozdobione. Pochowane w nich osoby poza śmiercią łączy to, że obecnie prawie nikt o nich nie pamięta...

Często przejeżdżajac przez niewielkie miejscowości widzimy porośniete krzewami, zaniedbane cmentarze... Czasem o tym, że w danym miejscu był cmentarz, można się tylko domyślać na podstawie charakterystycznego ukształtowania terenu lub roślinności. Dawniej prawie w każdej wiosce był cmentarz. Przez wiele lat miejsca te zarosły, pomniki poprzewracały się, lub ktoś im w tym pomógł.

Cmentarze też umierają... Ocalmy je od zapomnienia...