Zapytaj specjalistkę: depresyjne zaburzenia osobowości

Nie potrafią się odprężyć, tak jakby były niezdolne do odczuwania przyjemności. Są krytyczne i gniewne, najwięcej złości i agresji wylewają na samych siebie. W ich życiu przewodzi smutek, cierpienie i rozpacz.

Takie cechy nastroju są stałą dynamiką ludzi dotkniętych tym zaburzeniem, niezależnie od sytuacji i zdarzeń losowych. W zwykłym nastroju jest zawsze rozpacz, przygnębienie i brak radości. Osoby te maja złe zdanie na swój temat, uważają że są bezwartościowe. Krytykują samych siebie i obwiniają. Innych ludzi także oceniają pochopnie i bardzo krytycznie. Źle traktują siebie i innych.

Prześcigają się w cierpieniu z rodziną, znajomymi, obcymi ludźmi, którzy są w trudnych, życiowych sytuacjach, że oni mają w życiu najgorzej i nikt nie ma tak źle jak oni. Ludzie ci często się martwią, są smętni i osowiali, przewidują, że nic się w życiu nie uda. W tym zaburzeniu występuje ogromne poczucie winy i wyrzuty sumienia. Tak jakby trzeba było żyć w pokucie i cierpieniu za karę. Jakby nie miało się prawa do życia szczęścia i radości.

Swoim złym nastrojem potrafią zabrać radość innym osobom, co powoduje, że ludzie się od nich odsuwają. Depresyjnych zaburzeń osobowości nie należy mylić z depresją jako chorobą. Depresja ma swoje cykle, fazy przejścia, po jej ustąpieniu można normalnie żyć. Natomiast w zaburzeniach osobowości jest to stan trwały, który nie zmienia się w zależności od nastroju, czy sytuacji.

Tego typu zaburzenia można leczyć. Można zobaczyć, dlaczego ludzie tym dotknięci nie mogą korzystać z życia i sami doprowadzają do tego, aby swoje życie zmarnować przez nieustającą rozpacz i cierpienie. Dlaczego dźwigają tak ogromny ciężar poczucia winy i mniej lub bardziej świadomie chcą utrzymywać taki stan.