Film Magdaleny Babicz na festiwalu w Berlinie

Magdalena Babicz urodziła się w 1994 roku w Elblągu. Dzieciństwo spędziła w Bardynach, małej miejscowości w gminie Wilczęta. To artystka wizualna i fotografka. Obecnie kształci się z zakresu filmu na Akademii Sztuki w Szczecinie. Debiutowała, prezentując swoje prace w CSW W Toruniu. Od tamtej pory brała udział w licznych wystawach oraz publikacjach w kraju, jak i za granicą m.in. w USA, oraz Tajwanie.

Jej droga do filmu
Może zacznę od tego, że nie byłoby tego filmu, gdybym nie zdecydowała się na diametralne zmienienie mojego życia i wyjechanie na studia do Szczecina. Nie była to łatwa decyzja, bo miałam stałą pracę, piękne mieszkanie w kamienicy oraz znajomych na miejscu — pomimo tego wszystkiego czułam, że czegoś mi brakuje. Moje poprzednie studia były powiązane ze stomatologią, ale to był wybór bardziej z rozsądku niż pasji. Mając dwadzieścia lat, myślałam, że nie mam innej opcji. W każdym razie przed trzydziestką odważyłam się pójść za głosem serca — mówi Magdalena.

I dodaje: — A dlaczego akurat film? Może dlatego, że odkąd pamiętam, przejawiałam zamiłowanie do obrazu —
tego stałego, jak ruchomego. Na początku przeglądałam albumy rodzinne, a będąc już nastolatką, zaczęłam sama dokumentować otaczającą mnie rzeczywistość i wydaje mi się, że moje przejście z fotografii na film było procesem naturalnym.

O filmie

Jeden z filmów zrealizowanych przez Magdalenę podczas studiów będzie można zobaczyć w podczas trwającego festiwalu w Berlinie.

— Bardzo się cieszę, bo wydaje mi się, że to duże wyróżnienie. Opowiem Ci mój sekret jest filmem eksperymentalno-improwizacyjnym, bazującym na grze w butelkę, ale butelkę zastąpiłam kamerą. Właśnie na potrzeby filmu stworzyłam konstrukcję, która umożliwiła swobodne poruszanie się sprzętu w ten sposób. Fabuła jest dosyć prosta oparta na zasadach tej gry, gdzie pięciu znajomych spotyka się i oddaje się losowi. Każdy, kto zostanie wytypowany, musi zdradzić swój sekret wprost do obiektywu. W międzyczasie reszta uczestników ma zakryte uszy, ale za to widz i wie więcej — opowiada artystka.

— Przy wstępnych pracach nad filmem zależało mi również, aby zmienić pozycję kamery z narzędzia na członka grupy, poniekąd stawiając ją w rolę inicjatorki oraz uczestniczki gry i mam poczucie, że w gruncie rzeczy udało mi się wywiązać z tego założenia — zdradza.

Dlaczego sekrety?

— Byłam ciekawa, w jakim stopniu jesteśmy w stanie przekroczyć pewną granicę, która okazuje się, że jest różna w zależności od osoby. Aktorzy zaangażowani w projekt pracowali improwizacyjne, bez przygotowanego wcześniej tekstu. Taki sposób pracy umożliwił mi obserwację i próbę odpowiedzenia sobie na zadane wcześniej pytanie. Różnorodność wypowiadanych sekretów pokazuje właśnie, to jak różnych rzeczy się wstydzimy — zaczynając od tego, że jesteśmy w kimś zakochani, a kończąc na kradzieżach, czy aktach agresji wobec drugiej osoby. Oczywiście film ma zakończenie, które podsumuje to wszystko, ale nie chcę zdradzać w jaki sposób. — przekazuje Magdalena.

Nadzieje i plany

Obecnie nadal poszukuję swojego miejsca w świecie sztuki i nie chciałabym za bardzo wybiegać w przyszłość, bo ciężko ją przewidzieć. Jedynie czego jestem pewna, to tego, że chcę się rozwijać w tym kierunku — dodaje na zakończenie nasza rozmówczyni.